Լսում ես արևմտամետ մեր «գործիչների» հոգեցունց ելույթները ռուս սահմանապահների «Զվարթնոցից» հեռանալու մասին, և հասկանում, թե որքան ճիշտ էր ծերուկ Կարլ Մարքսը, երբ ասում էր. «... Ամենաանառիկ ամրոցը մարդու գանգն է: Ոչ մի թնդանոթով հնարավոր չէ քանդել նրա պատերն ու այնտեղ գիտելիք դնել, երբ ինքը չի ցանկանում քանդվել»:

Օգոստոսի 3-ը եզդի ժողովրդի հանդեպ կատարված ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրն է

Քանի խոսքը թանգարանների լինել-չլինելու մասին է, ասեմ, որ Լիտվայի Կաունաս քաղաքում կա «Չարիքների» (կամ` «Սատանաների») թանգարան:

Այն, որ մենք չունենք ազգային քաղաքական մտքի փիլիսոփայություն, կարծում եմ, փաստ է: Այն, որ տասնամյակների ընթացքում պետականորեն չձևակերպվեց ազգային գաղափարաբանությունը՝ իր տարատեսակ ընդգրկումներով, այլ հակառակը՝ մերժվեց որպես կեղծ կատեգորիա. ցավալի իրողություն է, որը հնարավորություն տվեց ոմանց մերժելու անցյալը, հեգնելու ներկան, խաչ քաշելու ապագայի վրա՝ ապագա կա, կա ապագա աճպարարությամբ՝ կադաստրի վկայականի փնտրտուքով և քարտեզի չեկանկան որպես Հայրենիքի մնացորդ ներկայացնելով:

Իսրայելին լուռ կամ ուղիղ աջակցությամբ խրախուսել են Իրանի ինքնիշխան տարածքում հարվածներ հասցնելը, հիմա էլ թե` աջակցում ենք Իսրայելի պաշտպանության ապահովմանը:

ՈՒինսթոն Չերչիլին հարցնում են․ -Պարոն վարչապետ, ինչու՞ եք գնում Հնդկական օվկիանոսի այն կողմ՝ գաղութատիրական և խամաճիկ կառավարություն ստեղծելու և Արևելյան Հնդկաստանի կառավարություն ստեղծելու համար։ Չե՞ք կարող դա անել Իռլանդիայում, որը տարիներ շարունակ պատերազմում է ձեզ հետ։

Եթե տգիտությունը զուգակցվում է բնությունից ստացած տրամաբանության փշրանքի հետ, ապա հնարավոր ու հավանական ելքերից մեկը մտագարությունն է։ Կա մեզնում նման «իմաստունների» կաստա...

Ֆրանսիան իր քաղաքացիներին կոչ է արել շտապ լքել Իրանը, հայտնելով, որ էսկալացիայի լուրջ վտանգ կա։

Մարդկության հավերժական պրոբլեմներից մեկը վերևներում տեղ զբաղեցնողների ու ներքևներից բարձրացողների և այդ տեղերին տիրանալու հավակնություն ունեցողների միջև պայքարն է։

Ադրբեջանը այսօր Իսրայելի պրոքսին է Հարավային Կովկասում։ Ադրբեջանի համար, իհարկե, սա հրաշալի հնարավորություն էր, օգտագործելով Իսրայելի, Թուրքիայի և Պակիստանի հնարավորությունները, հանդես գալ իբրև հաղթող, թոթափել պարտվածի բարդույթը և վրեժ լուծել սեփական թերարժեքության համար։